Op een regenachtige dinsdagnamiddag het damplein bezoeken: het is eens wat anders dan lessen volgen. Toen we met de bus het damplein opreden zag ik vooral het gerenoveerde gebouw dat er stond. Ik neem aan dat dit gebouw vroeger het station was, het is nu in elk geval omgetoverd tot "D-Club", een hippe keet waar menig lesbienne in het weekend een daanske komt placeren. Voer voor onze reportage!
Verder stelde het damplein niet al te veel voor. Twee cafés ("Welkom" en "Den Dammer"), een frituur en het hoofdkwartier van Meubelen Belgica. Het plein zelf bestaat uit een zandbak, waarvan er zich meer zand naast dan in zandbak bevindt, en een basketveldje met van die stalen basketbalborden. Van een hippe uitgaans- of shoppingbuurt is hier in de verste verte geen sprake. Verder zijn er allerlei cilindertjes geplaatst (genre: de kubusjes op de Meir, maar dan iets meer uit de kluiten gewassen). Eén cilindertje had reeds kennis gemaakt met de bumper van één of andere onverlaat. Het stond er een beetje mistroostig scheef te wezen. Probleem is ook dat er wel wordt gewerkt aan de aanleg van gigantisch Dampark, maar dat dat park helemaal nog niet af is. Echt makkelijk om hier mooie beelden te schieten zou het niet worden.
Ik werd al gauw optimistischer toen we ons eerste cafébezoek brachten. In café Welkom zaten vier grijze knakkers in écht, authentiek Antwaarps te discussiëren over welke cinema zich vroeger waar bevond op het Astridplein, over echte Wurlitzer-jukeboxen, enfin, over zaken die alleen op café bediscussieerd worden. Deze mannen zijn in de buurt opgegroeid, ik denk dan ook dat ze ons een schat aan informatie kunnen opleveren. Ik denk ook dat we ons daar op zullen moeten focussen: het volkse van de wijk (het plein), het anekdotische.
